¡Fita aquel branco galán,
olla seu transido corpo!
É a lúa que baila
na Quintana dos mortos.
Fita seu corpo transido,
negro de somas e lobos.
Nai: A lúa está bailando
na Quintana dos mortos.
¿Quén fire potro de pedra
na mesma porta do sono?
¡É a lúa! ¡É a lúa
na Quintana dos mortos!
¿Quén fita meus grises vidros
cheos de nubens seus ollos?
¡É a lúa! ¡É a lúa!
na Quintana dos mortos.
Déixame morrer no leito
soñando con froles d'ouro.
Nai: A lúa está bailando
na Quintana dos mortos.
¡Ai filla, co ár do céo
vólvome branca de pronto!
Non é o ar, é a triste lúa
na Quintana dos mortos.
¿Quén brúa co-este xemido
d'imenso boi melancónico?
Nai: é a lúa, é a lúa
na Quintana dos mortos.
Si, a lúa, a lúa
coronada de toxos,
¡que baila, e baila, e baila
na Quintana dos mortos!
Federico García Lorca Seis poemas gallegos
2 comentarios:
Lembro a máxica versión de Carlos Nuñez, co engadido fantasmal desas voces dos anos 20 que choran o seu canto de arrieiro dende o centro da Quintana dos mortos.
Apertas, Andrea
Que gozada de poemas gallegos de Lorca!
Publicar un comentario