PRA ESCARNHO E MAL DIZER
nen d’armas –ca ei espanto
(Alfonso Rei D. de Castela e de León)
O voo aberto das mariñas á
mar grande,
o códice dos soños
baixo o vagar do manto;
o merlo de acebiche con bico
limón.
Balteira,
nai e amiga,
puta e soldadeira,
eu eufórico lume na túa casa,
un poema entre as pernas.
Un mariñeiro lonxe, onde os
ollos
do que dorme nas torres.
Un pombal de mascatos ebrios.
O solpor de alacráns e o
metal que se bate nas campás.
E eu nas torres,
no peitoril da noite,
soñando o mariñeiro
vello como o ir e o vir
sen anos
como un neno.
E eu nas chairas de atardecer
opaco,
refuxiado nas liñas mentidas
dos xeranios,
no leito óseo das torres.
Eu nas nubes,
espido nas cordas da arpa,
encadeado polas dianas
militares,
espido no peitoril da noite,
o neno que se achega onde a
dorna,
que é o vello que se arreda
dos portos
para que ninguén agarde.
Mirádeme os beizos secos de
El Señor
nas torres.
Dicídeme cousas das palabras.
Facédeme cerámicas dos
balbordos das lonxas,
tapices coa muitedume do salitre,
vidro co trafego dos peiraos.
Mirádeme en vixilia,
feble polo peso da baíña,
preso no traxe de defensa,
ao pé das torres sempre,
cativo da herdanza,
murcho nas covas
onde o abrigo é cadea.
Os alacráns que roen o resto
duna dorna.
E eu saúdo aos presentes
dos pendóns vitoriosos.
E o pranto do neno sin idade.
Non haxa patria que me agarde
nin reino ao que chorar,
dixo o vello que se afasta
nun voo aberto das mariñas á
mar grande.
Manuel Rivas Libro do entroido (1980)
No hay comentarios.:
Publicar un comentario