E tamén está listo
pra se facer á vela
Encheremos o vaso
con toda a auga d' o Mar
para compor un cock-tail de horizontes
Pendurados d' as horas
atlas xeográficos d’ esperantos
están sin tradución
E tatexan as pipas
c’ o ademán políglota d' as bandeiras
Ese cantar improvisado
é o mesmo
que xa se improvisou n’ algures
¿Quen chegou avisándonos
d’ esa cita noiturna que temos
c’ o vento ao N E
n' a encrucillada d' as estrelas apagadas?
Eiquí bebe de incónito
o Mariñeiro Descoñecido
- sin xeografía nin literatura-
A noite d' os naufraxos
c’ o seu brazo salvavidas
aferrará con nosco unha vela de chubascos
O vaso derradeiro
estaba cheo de despedidas
Polas ruas dispersas
ibamonos fechando
cada un dentro d’ a súa alta-mar
N' o repouso d’ algún vaso
tódalas noites naufraga o Bar.
Manuel Antonio De catro a catro (1926)
4 comentarios:
Qué bueno sería escucharlo...
Qué lindo ver el "unha" por escrito...
Leo siempre tu blog. Sólo que a veces me cuesta dejar un comentario.
La primera vez que leí este poema, en especial esa estrofa "aquí bebe de incógnito el marinero desconocido...", no pude dejar de pensar qué bien vendría como epígrafe para un trabajo sobre _Detectives salvajes_.
Si te cuesta dejar un comentario será porque las citas no te interpelan. Está todo bien, no tendrían por qué interpelarte.
Bueno. Si llegaran a rebotárnoslo (espero no estar ayudando al destino con este comienzo de oración), podemos agregarlo para la próxima intentona.
Creo que no entendió el sentido del "cuesta". Más bien, diría, me interpelan demasiado. Un beso grande.
Publicar un comentario